Leuke dag voor Boliviaanse kinderen Docent Rudolf Burggraaf van het Christelijk Gymnasium in Utrecht poetst zijn schoenen met de spullen van een van 'zijn' Boliviaanse schoenpoetsertjes. Door Marie-José Linders Utrecht "Het is ontstaan uit onvrede," zegt Rudolf Burggraaf over zijn stichting 'Happy Days'. De docent wis- en natuurkunde van het Christelijk Gymnasium in Utrecht helpt sinds twee jaar Boliviaanse straatkinderen. Voor sommigen ben ik de enige die aan ze denkt." "Als je geeft aan hulporganisaties, betaal je ook voor de mensen die er werken en de huur van het gebouw. Daar geef ik mijn geld niet voor." Het geld dat mensen aan de stichting 'Happy Days' geven gaat volledig naar straatkinderen in Bolivia. De onkosten die Burggraaf maakt, betaalt hij zelf en hij benadert sponsors uit het bedrijfsleven. Ook de leerlingen van zijn school zamelen geld in voor de stichting. In de zomer van '96 maakte Rudolf Burggraaf (29) een rondreis door Bolivia. De laatste weken volgde hij Spaanse les in La Paz, de grootste stad van het land. "'s Ochtends had ik les en 's middags maakte ik op straat mijn huiswerk. Drie schoenpoetsertjes hielpen me altijd. Als dank nam ik ze mee naar de film Twister. Fantastisch vonden ze dat. Toen ik terugging bleven we contact houden." Uitgepraat "Elke keer weer schreven ze dat ze die film zo mooi vonden. Ik vroeg me af waarom de jongens het daar maanden later nog over hadden, op een gegeven moment raak je daar over uitgepraat. Dan blijkt dat dat het enige leuke is in hun leven. In Bolivia is veel geweld binnen gezinnen. Het is een van de armste landen ter wereld. De kinderen worden veel geslagen, mogen soms niet thuis slapen, werken hard en eten vaak maar eenmaal per dag. Toeristen zien kinderen vrolijk op straat spelen, als je verder kijkt dan blijkt dat ze op straat zijn om aan het geweld van thuis te ontsnappen. Maar dat systeem kun je niet veranderen. Ik kan wel hun humeur verbeteren en ze goede herinneringen geven. Dan is alles gemakkelijker te verwerken." De docent merkte dat die ene dag de kinderen zo goed deed dat hij ze vaker op zo'n manier wilde helpen. Zo ontstond 'Happy Days'. De naam geeft precies het doel aan: de straatkinderen een fijne dag bezorgen en zo hun leven dragelijker maken. Afgelopen zomer verbleef hij weer in La Paz. Voetballen "De jongens wilden graag voetballen, maar hadden geen ballen, schoenen en veld. Nu mogen ze het veld van de universiteit gebruiken. Hebben ze in ieder geval weer een paar uur lol gehad. Ze zeiden ook dat ze het vervelend vonden dat ze zo vuil zijn. Vooral de schoenpoetsertjes. Ze kunnen zich alleen met koud water wassen. Warme douches zijn duur, en niet werken betekent geen geld voor het gezin. Eenmaal per maand worden nu alle kleren gewassen en mogen ze douchen. Dan glimmen ze vanbinnen en vanbuiten." Burggraaf werkt's zomers in La Paz ook als leraar. Daar geeft hij wiskunde, natuurkunde en engels aan kinderen van negen tot negentien jaar. "Kinderen hebben nog zoveel mogelijkheden om zich te ontwikkelen. Maar dan moeten ze wel de kans krijgen. In Bolivia werken ze heel vaak, maar er zijn zoveel andere dingen, ze kunnen nog zo veel ontdekken. Dat ze de potentie hebben om te groeien en te veranderen, daar zit de kracht van kinderen." Deze zomer organiseerde Burggraaf activiteiten voor ongeveer veertig kinderen. Zoals het voetballen, douchen, maar ook eten koken. De drie jongens (twee van 17 en een van 18) die hij in 1996 ontmoette, zorgen er samen met twee volwassen voor dat de projecten doorlopen, ook wanneer Burggraaf zelf weer in Nederland is. Zij krijgen ook het geld van de stichting en om de twee weken krijgt Burggraaf alle financiële gegevens. Hij leerde de jongens boekhouden en controleert alles. Ik ben tevreden als ik zie dat kinderen die ik geholpen heb later zelf initiatieven nemen. Geld sparen om een vriendje in een restaurant te laten lunchen. Of wanneer er een naar school kan, dat hij dan de anderen onderwijst. Dat doet me heel erg veel en geeft me energie. Het is moeilijk om afstand te bewaren. Van die drie jongens weet ik veel, het zijn een soort broertjes van me. Al die ellende is zo vreselijk dat je het niet meer kunt horen. Ik kan niet zorgen dat pa zoon niet meer slaat. Ik kan wel het leven dragelijker voor ze maken. Dan is het niet allemaal ellende in hun leven."